Besimi i ka hapur  rrugën mbylljes në vetvete, pasigurisë, dhe pakënaqësisë reciproke. Me fillimin e zbulimit të rregullit liberal ndërkombëtar, sfidues jo vetëm nga fuqitë autoritare, por edhe nga rritja e demokracive të tilla si Brazili dhe India, supozimi i mëparshëm europian në favor të qasjeve të përbashkëta në botën e jashtme është zëvendësuar me një frymë në rritje të sauve qui peut. Britanikët janë fshehur në krizën e tyre të identitetit; Franca, e plagosur ekonomikisht, ka hequr dorë nga përpjekjet e saj tradicionale për të mobilizuar BE-në; Gjermania ende duket se e sheh botën përmes një prizmi ekskluzivisht ekonomik.
Dhe, me Ukrainën, Lindjen e Mesme dhe pjesën më të madhe të Afrikës së Veriut në flakë, Brukseli është bërë i padukshëm. Të fokusuar në politikën e brendshme, e cila  ka shoqëruar edhe "ndryshimin e kujdestarëve" të këtij viti, europianët janë në pritje të udhëheqjes së Amerikës, qoftë në përgjigje të agresionit rus me sanksione të të mirëkonceptuara, ose për nënshkrimin e një koalicioni kundër shtetit islam. Edhe në krizat që haptazi kanë testuar aftësitë e BE-së, të tilla si ato në Mali dhe në Republikën e Afrikës Qendrore, Europa në mënyrë kolektive është spikatur për mungesën e saj.  Iniciativat ad hoc nga disa vende, si Franca, janë përpjekur të mbushin zbrazëtinë për mbrojtjen e interesave të tyre.
Ne duhet të shpresojmë që kjo është ora e errët para agimit. Dhe zanafilla e diturisë duhet të jetë një njohje kolektive e asaj se sa shumë bota e sotme dhe pozita e Europës në të, është larguar nga rrëfimet shpresëdhënëse të një dekadë më parë. Koha për të braktisur fjalimet kryelarta të "Bllokut Europian ', pas demonstratave mizore se sa e kufizuar është influenca jonë në shtetet fqinje, dhe se si, në ndryshim nga ne,  janë armiqtë tanë ata që po kujdesen më shumë për atë që ndodh atje. Koha për të hequr zakonin e vetë-mashtrimit , duke i klasifikuar të gjithë ata përtej bllokut europian si shumë të mëdhenj për t’u injoruar si një "partner strategjik", me sugjerimin ngushëllues se të gjithë të tjerët ndajnë në mënyrë të përbashkët shtojcën tonë për paqe dhe prosperitet. Me pak fjalë, koha për të qenë të vërtetë.
Le të shpresojmë se ekipi i ri udhëheqës i BE-së është në gjendje të kujdeset për shtetet anëtare centrifugale në këtë drejtim - drejt një njohje të përtërirë të nevojës që europianët kanë për të kombinuar pikat e tyre të forta me politikat dhe veprimet e përbashkëta, nëse jemi pro ruajtjes të një roli me peshë në botë - dhe drejt një qasjeje krejtësisht të dallueshme dhe të vështirë në formulimin e këtyre politikave. Shefja e re e politikës së jashtme të BE-së trashëgon një mandat nga udhëheqësit kombëtarë për të vlerësuar "ndikimin e ndryshimeve në mjedisin global", dhe për të raportuar mbi "mundësitë dhe sfidat" që lindin për Bashkimin Europian. Kjo është një mundësi shumë e mirë për debatin e ri strategjik që i nevojitet kaq shumë Europës.
                                                                                                                    Europe’s World, shtator 2014