Ky parim fillimet e tij i gjen në Traktatin e Mastrihtit, i cili përfshinte dhe një referim në Traktatin e Themelimit të Komunitetit Europian. Ndërsa sot, ai sanksionohet në Nenin 5 dhe Protokollin Nr. 2 të Traktatit të Bashkimit Europian. Ky parim rregullon kompetencat e Unionit në ato fusha ku nuk ka kompetenca ekskluzive. Parimi i Subsidiaritetit nga njëra anë ndalon ndërhyrjen e Unionit në rastet kur Shtetet Anëtare mund të veprojnë në mënyrë efektive në lidhje me një çështje që është jashtë kompetencave ekskluzive të Unionit, por nga ana tjetër e justifikon ndërhyrjen e tij në rastet kur Shtetet Anëtare e kanë të pamundur të përmbushin objektivat e një veprimi apo propozimi. Kështu sipas Nenit 5 të TBE janë tre parakushte që Unioni mund të ndërhyjë duke u mbështetur në këtë parim:a) Kompetenca jo-ekskluzive: fusha në fjalë nuk përfshihet në kompetencat ekskluzive të Unionit; b) Domosdoshmëria: objektivat e veprimit të propozuar nuk mund të arrihen nga shtetet anëtare të vetme ; c) Vlera e shtuar: Aksioni ndikuar nga efektet dhe shkalla e tij e veprimit do të implementohej në mënyrë më të suksesshme në nivel Unioni.