Për të miratuar euron si monedhën e tyre, vendet e BE-së duhet të përafrojnë legjislacionin e tyre kombëtar në përputhje me ligjin përkatës të BE-së. Ata gjithashtu duhet të plotësojnë katër kushte specifike të njohura si kritere të konvergjencës, për të cilat është rënë dakord në Maastricht në 1991, të cilat janë:
1. Stabiliteti i çmimit. Një performancë çmimi e cila është e qëndrueshme dhe ka një inflacion mesatar prej jo më shumë se 1.5% mbi normën e tre vendeve me performancën më të mirë të zonës së euros.
2. Financa të shëndetshme dhe të qëndrueshme publike. Vendi nuk duhet t'i nënshtrohet procedurës së deficitit të tepërt.
3. Qëndrueshmëria e konvergjencës. Norma nominale afatgjatë e interesit nuk duhet të kalojë atë të tre vendeve me performancën më të mirë të eurozonës.
4. Stabiliteti i kursit të këmbimit. Pjesëmarrja në mekanizmin e kursit të këmbimit të BE-së (ERM II) për të paktën 2 vite pa tensione të ashpra, veçanërisht pa zhvlerësim ndaj euros, për të demonstruar se vendi mund të menaxhojë ekonominë e tij pa iu drejtuar luhatjeve të tepërta të monedhës.

Traktati për Funksionimin e Bashkimit Europian përmban rregulla për kalimin në fazën e tretë të bashkimit ekonomik dhe monetar, e cila është kur një vend i BE-së miraton euron si monedhën e tij.